BuG 529 - Bericht uit het Gewisse - 19 mei 2023

BuG 529 on-line        Print  Tablet  Smartphone (9p)

Ipv zelfgekozen eindeloopbaan, gedwongen arbeid,
enkel het Vlaams Belang is er beter van geworden

Zie ook de opinie in De Tijd van 19 mei 2023: "Bij
afbouw eindeloopbaan wint vooral Vlaams Belang"

Het vijfde taboe: van werkkramp tot werkkamp.

Inleiding: Vier taboes moeten sneuvelen volgens Isabel Albers in de Tijd op 13/05/2023, maar over het grootste taboe wordt gezwegen. Het is echter dit taboe dat het democratisch model uit balans dreigt te brengen en koren op de molen is van rechts extreem-rechts. In haar analyse van de vier taboes wordt nergens de analyse gemaakt van waarom grote delen van de bevolking een ‘diep ongenoegen’ hebben zoals De Vadder in de Afspraak op vrijdag 12/05/2023 concludeerde. Dit nadat prof Walgrave gewezen had op de contradictie tussen een overheid die nog nooit met zoveel cash voor het koopkrachtbehoud voor de dag gekomen is ondermeer langs de indexering van de lonen en uitkeringen, en een bevolking die daarmee blijkbaar geen genoegen neemt. Beiden en ook Albers in haar commentaar laten na hun oog te richten op wat deze bevolking sinds een generatie is ontnomen. De argumenten waren en zijn dezelfde: de roep om ‘werkenden’ en activering, en dit omwille van de sociale zekerheid, de staatsfinanciën. En wat is er van de meerwaarde waarmee ondernemingen winsten genereren, kunnen investeren, en vooral ook waarmee de sociale zekerheid, langs de werknemers en de werkgeversbijdrage gevoed wordt.

Het evenwicht tussen werkbaar werk en een werkbare loopbaan is met de systematische afbouw van de eindeloopbaanregeling in onevenwicht gekomen en heeft geleid tot een fundamentele politieke destabilisatie. De vraag naar het waarom wordt niet gesteld, en elk antwoord schiet vooralsnog tekort. Hiermee wordt het kader aangegeven voor een sociologische analyse van het vijfde taboe dat rechtstreeks verantwoordelijk is voor de reactie van de bevolking op de politiek en het falen van de huidige inspanningen om daaraan een oplossing te geven. Zonder diagnose kan de gegriefde en gekwetste bevolking niet tegemoetgekomen en geheeld worden.  Dat delen van de bevolking, de arbeiders voorop zich hardnekkig naar extreem-rechts richten, heeft niet te maken met een partij die nog nooit politiek iets betekenisvol gedaan heeft, evenmin met een bevolking die ‘dom’ is maar wel met wat hen sinds een generatie door de neus geboord is, en daar willen wij  het dus over hebben.

1. Brugpensioen en oudere niet werkzoekende 50+ op de schop na 2000

Door de afbouw sinds 2000 van de regeling waarbij oudere werklozen vnl 50+ niet meer werkzoekend mochten zijn en vooral door de afbouw van het  financieel gunstiger brugpensioen is honderdduizenden arbeiders en werkenden in zware en andere beroepen hun perspectief op een werkbare en aan hun verwachtingen beantwoordende eindeloopbaan ontnomen. In 2001 werden nog 149.908 volledig werkloze niet-werkzoekende 50+ geteld, in 2010 nog 119.856 volledig bruggepensioneerden. Dit zijn niet alleen individueel werkenden maar het onderdeel van gezinnen van gemiddeld 2,4 personen. Tel daarbij de 200.000 loontrekkenden die vanaf 45 jaar hun perspectief werd ontnomen terwijl zij als volgende generatie mochten uitzien naar een eindeloopbaan zoals de arbeiders en werkenden voor hen. In 2000 werd, samen met de invoering van de euro een drastisch einde gemaakt aan deze regelingen die tot dan toe voor iedereen hadden opengestaan. Eindpunt is 31/12/2022 met welgeteld 218 werklozen in het systeem van oudere niet werkzoekende 50+ en 19.518 bruggepensioneerden/SWT.  Het gelobby om volledig gedaan te maken met het brugpensioen/SWT en om de werkloosheidsuitkering na twee jaar te stoppen moet deze dramatische ontwikkeling bezegelen ook al gaat België politiek overstag, met alle schade van dien voor de ondernemingen en de bevolking.

2. Honderdduizenden vrouwen werd een eindeloopbaan ontzegd

Maar de afbouw van het brugpensioen en de regeling 50+ is klein bier vergeleken met het grote drama waarvan de vrouwelijke werkenden het slachtoffer werden, wat mee de grote malaise veroorzaakt heeft waarin het gehele economische en politieke systeem nu is terecht gekomen. De instroom van vrouwen in de werkgelegenheid is vanaf de zestiger jaren, mede door de babyboomers en de pil opgebouwd en kreeg in 2009 haar consecratie doordat in dat jaar de pensioengerechtigde leeftijd van vrouwen, zoals voor de mannen, op 65 jaar werd gebracht. Op het ogenblik dat zij toegang kregen tot het brugpensioen werd voor hen, na een carrière waarin zij naast het werk de vele zorgtaken en mantelzorg hebben opgenomen het perspectief op brugpensioen vernietigd en werd de langzaam groeiende instroom in het brugpensioen bruusk afgebroken en afgebouwd. Dat de vrouwenbeweging dit heeft laten gebeuren zou hen nu tot voorvechtsters moeten maken van een heropbouw van het brugpensioen of gelijklopende maatregelen. Voortgaande op een lineaire stijging van de instroom gaat het in de periode 2010-2022 over minstens 50.000 vrouwen die het brugpensioen is ontzegd, en minstens 100.000 vrouwen die in het vooruitzicht van hun pensioen het perspectief op werkbaar werk en een gewenste en inhoudsvolle eindeloopbaan ontnomen zien.

De feitelijke, financiële en vooral ook de mentaal/psychologische en maatschappelijke schade is nooit onder ogen genomen, werd niet aan de orde gesteld en kreeg, behoudens in de non-profitsectoren met hun regeling van 12, 24 en 36 extra verlofdagen in de eindeloopbaan, geen enkel alternatief. Er zou wel werk gemaakt worden van werkbaar werk en een aflijning en specifieke regeling voor zware beroepen, in feite doekjes tegen het bloeden die nooit enige omvang of impact gekend hebben.