|
BuG 391 – Bericht uit het Gewisse – 7 juli 2018
BuG 391 on-line
Printversie (5p)
Door
minimumdienst zelf ter hand te nemen
kan cipiersstaking eindelijk lonend worden
De 'opkuis' van Jambon gebeurde
vooral bij de cipiers,
waar slechts
1 op 5 gepensioneerden vervangen werd zoals hij beloofde in 2014
Worden Brusselaars (en anderen) uit het cipiersberoep
geweerd omdat ze een migratieachtergrond hebben?
Vakbondskracht is ook lessen trekken uit het verleden.
Als men niet wil leren van het vakbondsverleden
Wat doe je met woede als de uitdrukking ervan nog meer woede opwekt. De
cipierstaking is mensonterend, te vergelijken met een "'terroristische
actie' waar mensen zonder verdediging tot niets worden gereduceerd, de
vakbond besmeuren zoals het gewelddadig jihadisme dat doet met
de islam'" zo poste ik op m'n FB. Dat wordt niet in dank afgenomen
door het progressisme of door hen die te blind een bepaald soort 'militantisme'
nalopen of propageren. Het 'marxisme' is in de eerste plaats dialectisch
denken waarbij de ene pool (de overheid met haar budgetten) dient
bestreden door een offensieve actie die personeel, betrokken gevangenen en
familie mobiliseert met klare eisen (analyse en dossier) om zo te komen
tot een synthese, dwz een verbetering die elke partij dient. Als tegenpool
creëren de cipiers en hun vakbonden nu een onrechtsituatie en distanciëren
ze zich zo van de betrokken gevangenen en hun familie. Ze kuisen hun
schup en laten 'de boel' over aan politie en onmachtge directeurs, en aan
'werkwillige bewakers', de 'ratten', die wel door het stof willen/moeten
gaan om nog iets voor de mensen te doen. Van politie verwachten dat zij
cipiers in hun beroepsuitoefening vervangen, dus in feite de
minimumdiensten gaan leveren is utopie. De politie is daar om de
'veiligheid' te waarborgen, niet om de diensten van de bewakers over te
nemen. Wat is er van de beroepseer die men in deze staking volledig te
grabbel gooit.
Waarom geen minimumdienstverlening zoals in en Gezondheid en Welzijn?
Wat een verschil met de discussie en keuzes van de Non-Profit beweging in
de eerste stakingsactie van langere duur in de gehandicaptensector waar
Eigen Thuis een langdurige staking aanging,
Bij de eerste discussie in Eigen Thuis
Grimbergen, een home voor 30 zwaar zorgenbehoeftigde gehandicapen, was de
vraag of men alles zou neerleggen en de zorg zou overlaten aan Rode Kruis,
civiele bescherming, brandweer en vrijwilligers. De gehandicapten waren
hierin gesprekspartner en steunden de stakingsactie; Het personeel
besliste eigenstandig om zelf voor minimale diensten te zorgen gezien het
een specifiek beroep is dat niet zomaar door anderen kan overgenomen
worden. Maar het was vooral omdat men zo de organisatie van de staking
zelf in handen had en zichzelf niet buiten spel zette door de organisatie
van de diensten aan anderen over te laten. In feite is een staking met
minimale diensten ook een overnemen van de leiding van de diensten en is
het een soort van 'bezetting' van de werkvloer. Elk beroep, ook van de
cipiers heeft daarbij z’n eigenheid en daar mag men geen afstand van
nemen, en daarin kan men zich niet laten vervangen. De minimale zorg die
cipiers nu doorgeven aan politie is om al deze redenen een foute keuze, al
is het maar om dat de politie enkel om veiligheidsredenen daar is en niet
om diensten over te nemen. Politie weigert in deze terecht om als 'ratten'
op te treden. Zou men akkoord zijn als interimarbeiders de minimale
diensten zouden uitvoeren in de gevangenissen?
Witte
Woede: (langdurige) stakingsactie met respect voor de zorgbehoevenden
In Eigen Thuis werd in 1988 met prestatie van 60% van de normale dienst
van 1 december 1988 tot 8 mei 1989 langdurig in staking gegaan, met
steun van de vakbonden betaling van stakingsgeld.
De minimale diensten werden uitsluitend
door het personeel geregeld, en stakend personeel werd maar ingeschakeld
aanvullend aan wie wenste te werken. Vanaf 1 februari 1989
ging de hele gehandicaptensector in staking met minimale dienstverlening.
Deze actie eindigde in een historisch akkoord met nieuwe barema's
(loonspanning van 1.78 voor alle beroepen, van arbeiders over opvoeders
tot bachelors en directie en een minimale loonspanning tussen barema's (1
tot 2) op alle anciënniteitniveaus. Ook de tewerkstelling werd toen flink
aangezwengeld. De gehandicapten en hun families alsmede de publieke opinie stond ronduit achter de acties.
De
vakbonden bepaalden inhoudelijk de dossiers waarop de overheden toegevingen deden.
Hiermee was de Witte Woede geboren, dwz langdurige acties, ook stakingen, mét respect voor de zieken en zorgbehoevenden langs een minimale
dienstverlening waarbij de gouverneur, op basis van door de vakbonden
goedgekeurde lijsten, opvorderingen doet wanneer er niet voldoende
niet-stakers beschikbaar zijn. Zo werd het in overeenkomsten verankerd.
Vakbondskracht is ook de positieve ervaringen valoriseren
Marxisme is ook "historisch materialisme", ondermeer kunnen analyseren
waar de dynamieken in het verleden lagen om een fundamentele verbetering
te realiseren voor de werknemers en hoe de bestaande krachtverhoudingen,
met inbegrip van de rechten van zorg- en dienstbehoevenden, kunnen
aangewend worden in het voordeel van de werknemers, verzorgend personeel,
cipiers enz... Alleen bestaat er wat de Non-Profit betreft een soort
blindheid die niet meer toelaat om te beseffen op welke wijze de
Non-Profitsectoren en de Witte Woede de realisatie van hun eisen bereikt
hebben, de minimale dienstverlening vormde hierin een kernpunt. Maar zelfs de resultaten worden onder de mat gemoffeld, oa de reeds
vanaf 2000 toegepaste 32-uren week voor de 55+.Misschien kan een minimale
dienstverlening in de strafinrichtingen, referend naar de Non-Profit, hier
een ommezwaai in brengen.
Enkele dossierelementen personeel Strafinrichtingen uitgepluisd
Ten behoeve van de cipiers, hun vakbonden en sympathisanten, en ook om een
essentiële bijdrage te leveren aan hun dossier, altijd wezenlijk om welk
resultaat dan ook te boeken, hierbij enkele grafieken, zoals ook gepost op FB
met een korte commentaar.
Het is nooit te laat om zich te bezinnen en lering
te trekken uit een wellicht te ongekend verleden.
Grafieken op
FB 06/07/2018 en Commentaar
FB 05/07/2018
Los van de discussie en m'n standpunt over
de staking van de cipiers , hierbij 7 grafieken die een beeld geven van de
personeelsbezetting in de strafinrichtingen (dat is ruimer dan de cipiers
maar zij vormen toch de hoofdgroep). Wie andere en betere cijfers heeft
kan ze me altijd doorgeven,
jan@hertogen.be.
De eerste grafiek geeft een tijdsevolutie
van de tewerkstelling 2008-2017 gemeten op 3/12 van elk jaar. Merk de
strikte toepassing van het 'Jambon-principe'
bij het begin van de legislatuur, nl op 5
gepensioneerden er maar 1 vervangen. Pas in 2017 wordt de 'opkuis' van
gevangenispersoneel gestopt.
De tweede en derde grafiek geeft de
leeftijdsverdeling van het personeel van de strafinrichtingen, eerst tot
85 jaar, 4% is ouder dan 65 jaar, heeft iemand daar een verklaring voor,
of zijn het oudgedienden die op de betaalrol blijven? en vervolgens de
leeftijdsverdeling tot 65 jaar.
Het gaat dus overwegend over ouder
personeel wat in de 4de grafiek geïllustreerd wordt met het % 50, 55, 60
en 65%. Zo blijkt 41 % van het gevangenispersoneel ouder te zijn dan 50
jaar. Het komende decennium moet dus bijna de helft van het personeel
vervangen worden. Dat is misschien nog de belangrijkste opdracht om in
deze vervanging geen restricties te hanteren naar afkomst of geslacht.
Bekeken per gewest laat de
leeftijdsverdeling van personeel woonachtig in Vlaanderen de grootste
veroudering zien.
Uitgezet als % van de bevolking wordt in
een volgende grafiek duidelijk dat het personeel woonachtig in Brussel
ver onder het aandeel van de Brusselaars in de Belgische bevolking
staat, nl 6% ipv van de 11% in de Belgische bevolking. En hoe ouder het
personeel hoe lager de aanwezigheid van Brussels gevangenispersoneel.
Als nu het % gevangenispersoneel
woonachtig in elk gewest, naast het % gevangenisplaatsen en vooral ook
het % in de bevolking gezet wordt dan wordt deze discrepantie bevestigd.
Het aandeel gevangenisplaatsen in Brussel komt praktisch overeen met het
aandeel in de bevolking, maar het % gevangenispersoneel zakt praktisch
tot de helft. Uit deze grafiek blijkt ook dat 44% van de
gevangenisplaatsen zich in Wallonië situeert terwijl er maar 32% van de
bevolking leeft. Het is vooral ook in het Vlaams gewest dat het meeste
gevangenispersoneel woont, 51% tav van 46% van de gevangenisplaatsen.
Waarom worden niet voldoende cipiers
gevonden?
Waarom zijn veel minder Brusselaars cipier?
Worden kandidaat-cipiers met migratieachtergrond voor deze
niet-hooggeschoolde jobs geweerd om welke reden dan ook, terwijl zij
toch in grote mate aanwezig zijn in 'veiligheidsfirma's' die als het
ware een autostrade zijn naar het cipiersberoep. Gaat her er dan niet om
dat men geen cipiers vindt, maar dat men ze niet wenst voorzover ze een
migratieachtergrond hebben? Doordat de Brusselaars voor 80% een
migratieachtergrond hebben is dit al een quasi structurele discriminatie
en dient daar, in het vooruitzicht van een vervanging van bijna meer dan
de helft van het gevangenispersoneel de komende tien jaar, het roer
volledig omgegooid.
Jan
Hertogen, socioloog
|